سال 65 پرونده جالبی داشتم. دعوی الزام به تنظیم سند رسمی 30% از سهم الشرکه یک شرکت با مسئولیت محدود، من وکیل خواهان بودم که این سهم الشرکه را با سند عادی خریداری کرده بود و فروشنده تعهد کرده بود که سند رسمی این 30% سهم الشرکه را تنظیم کند.
دعوایی بود بسیار دشوار ، تقریبا دعوایی که علی القاعده به بن بست می رسد علتش هم این است که در انتقال سهم الشرکه شرکت های با مسئولیت محدود باید موافقت شرکایی که اکثریت عددی دارند و دست کم سه چهارم از سرمایه را دارا هستند با نقل و انتقال وجود داشته باشد تا نقل و انتقال انجام شدنی باشد قانونا و اگر چنین نباشد به نظر من وقتی بعضی مواقع از من پرس و جو می شود که دادگاه چه قراری باید صادر بکند در برابر چنین دعوایی به نظر من قرار عدم استماع دعوی است یعنی وارد ماهیت نمی شود اما من دلایل این موافقت را جمع آوری کردم و این دعوی را اقامه کردم در شعبه 35 دادگاه حقوقی یک تهران، روز محاکمه که رفتم ، دو یا سه دقیقه دیر رسیدم ، قاضی هم مرا می شناخت که معلم دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی هستم علتش هم این بود که از قبل من را می شناخت چون من پیش ایشان کارآموزی وکالت کرده بودم ، از قضات معروف ، هم خوشنام و هم فاضل بودند من دو سه دقیقه دیر رسیدم و وقتی وارد شدم بهترین استاد خودم را دیدم که در دادگاه حضور دارند مرحوم جناب دکتر جواد واحدی که به نظر من بهترین استاد آیین دادرسی مدنی بعد از مرحوم متین دفتری، ایشان بودند. بهترین وکیل دادگستری ایران ، به نظر من و یکی از بهترین اشخاصی که من دیدم بسیار شخصی شریف ، خوش مشرب ، خوش طینت بودند.
من ایشان را در دادگاه دیدم اول متوجه نشدم که ایشان در دادگاه چکار می کنند خوب ایشان من را دیدند و خیلی بزرگوار بلند شدند و به طرف من آمدند و چون من با ایشان تماس داشتم و گاهی با ایشان به صورت تلفنی تماس داشتم گفتند که تو 2 یا 3 ماهی می شود که با من تماس نگرفته ای ، من هم جاخوردم چون فهمیدم که ایشان وکیل خوانده هستند و بعد نشستیم ، رئیس دادگاه هم که هر دوی ما را می شناخت، لطف کرد و یک سری تعریف هایی از من و مرحوم دکتر جواد واحدی کردند و گفتند که با وجود شما من میدانم که نیش قلم من لازم نمی شود، استاد هم فرمودند بله هم ایشان حق سازش در وکالتنامه را دارند و هم من حق سازش گرفتم و مطمئن باشید که ما خارج از دادگاه به اصطلاح قضیه را با سازش تمام می کنیم، بالاخره این سازش حاصل نشد و کار به جلسه دادرسی کشید.
در اولین جلسه دادرسی که تقریبا 3،4 ساعتی طول کشید ، بعد از جلسه من خیلی با شرمندگی و عذرخواهی گفتم من از شما جناب استاد توقع نداشتم ، گفت چی شده ؟ گفتم توقع نداشتم شما وکالت خوانده را بپذیری ، گفت چی شده ؟ گفتم خوب شما وکیل شخصی شدید که حق ندارد ، شما وکیل دعوی ناحق شدید ، البته من با این صراحت نگفتم ، ایشان هم با همان بزرگواری که داشتند به من نگاهی کردند و لبخندی زدند ، سال 65 بود و من سال 56 پروانه کارآموزی وکالت گرفتم و سال 58 پروانه وکالت گرفتم .گفت این صحبتی که تو به من می کنی ، همین صحبت را هم من می توانم به تو بگویم که وکیل دعوی ناحق شدی و این حرفی که تو میزنی فقط نشانه کم تجربه گی توست ، نشانه ناشی گری تو است تو هنوز نمی دانی پسر خوب که نزدیک به 90% از قضاوت شدگانی که به دادگستری می روند هردوطرف حق را به خودشان می دهند ، هر دو طرف فکر می کنند که حق دارند بنابراین تو نباید فکر کنی که وکیل هر پرونده ای شدی ولو با تحقیق ، وکیل مقابل تو وکیلی است که وکیل ناحقی است ، او هم می تواند اینطور فکر کند ولی تو وقتی جلوتر بروی و تجربه بیشتری پیدا کنی و از این ناشی گری ها خارج شوی متوجه می شوی که جریان اینطور است که من می گویم ، هردو طرف به خودشان حق می دهند بنابراین و در همه نظامهای حقوقی هم همینطور است.
همیشه به فرزندان قاضی می گویم (من این حس پدری را نسبت به همه حقوقدانهای ایران دارم البته پدری به سال نه به بزرگی ) که وکیل تحقیق می کند و بعد پرونده را می پذیرد و این سخن را به شما عرض می کنم که بعضی مواقع می گویند قاضی دقت نکرده ، از دو طرف ، یک طرف حتما محکوم می شود جزئا یا کلا و مانباید فکر کنیم که چون ما محکوم شدیم ، قاضی خدای نکرده بیدقتی کرده یا چیزهای بیشتر ، خیلی از آراء در کشور فرانسه که حقوقش نزدیک به ما هست و خیلی از شما در لابلای کتابها اقلا به زبان فارسی ملاحظه فرمودید مثل کشور خودمان از همان اول که دادگستری تأسیس شده تا حالا یک رأی بارها شده از دادگاه نخستین صادر شده رفته به دادگاه تجدید نظر ، رفته در دیوان عالی کشور ، دادگاه نخستین یک چیزی گفته ، دادگاه تجدید نظر یک چیز دیگر گفته ، دیوان عالی کشور یک چیز دیگر گفته ، رأی را نقض کرده بارها این پرونده بالا و پایین شده ، اینها همه معنیشان این است که به هر حال در استنباط از قوانین و در اظهار نظر قضایی همیشه این اختلاف وجود دارد و در همه کشورها هم اینطور است .

---